Ο εθνικός λήθαργος προ της επερχόμενης καταιγίδας

24/10/2019

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Ο μέχρι σήμερα, γνωστός μας, κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Οι μεταβολές, στην ίδια τη γεωγραφία (τήξη πάγων), τα γεωπολιτικά παίγνια και τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών, η φιλοδοξία μικρότερων "παικτών", αλλά και η αδράνεια άλλων, είναι ορισμένα από τα αίτια της αλλαγής. Οι Έλληνες πάντως, περιλαμβάνονται στην τελευταία κατηγορία, εφόσον, ως κράτος τρέχουν πάντα πίσω από τα γεγονότα. Αλλά και ως κοινωνία δε φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε τη ζοφερή πραγματικότητα, στην οποία κινδυνεύουμε να βρεθούμε, στο εγγύς μέλλον. Η ανοησία της απάθειας, του Έλληνα "ιδιώτη", έχει ήδη καταδειχτεί, μαζί με τις πιθανές επιπτώσεις της, εδώ.

Όπως φαίνεται, η Ελλάδα θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με ένα νέο δίλημμα, ανάλογο εκείνου του ψευτο-μακεδονικού, δήθεν ζητήματος. Θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια Τουρκία, η οποία μετά τη Συρία, έχει πλέον έναν άλλο, ξεκάθαρο στόχο. Την επιβολή, de facto, της "γαλάζιας πατρίδας", δηλαδή του ηγεμονικού και επικυριαρχικού ρόλου της, στην ευρύτερη περιοχή μας. Κατόπιν των εξελίξεων στη Συρία, με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ρωσίας, αποκομίζει όχι μόνο ουσιαστικά οφέλη, αλλά και μια αίσθηση δικαίωσης της πολιτικής της.

Το γεγονός ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν πέτυχε το όλον (κατοχή ξένου εδάφους με τη ζώνη ασφαλείας), ασφαλώς και δεν θα την αποθαρρύνει. Το αντίθετο μάλιστα, διότι οι μεγάλες μεταβολές στο σύστημα ισχύος δεν επιβάλλονται μονομιάς, εκτός κι αν υπάρχει η αποφασιστικότητα, για ολοκληρωτικό πόλεμο. Η Τουρκία δεν έχει σκοπό να εμπλακεί σε γενικευμένο πόλεμο, με καμία χώρα της περιοχής. Θα προτιμήσει λοιπόν, το δρόμο της υπομονής, ώστε να κερδίζει κάθε φορά και από λίγο, μέχρι επίτευξης του τελικού στόχου της. 

Επομένως, θα χρησιμοποιήσει ένα άλλο δοκιμασμένο μέσο, την απειλή πολέμου ή θερμού επεισοδίου κοκ. Φυσικά, έχει και άλλα όπλα στη φαρέτρα της. Ένα εξ αυτών, είναι το λεγόμενο "προσφυγικό", ιδίως έναντι της Ευρώπης. Τούτο όμως, θα σημαίνει κατ' αρχήν, έναντι της Ελλάδας, ότι η χώρα θα μετατραπεί σε "προκεχωρημένο φυλάκιο" των άλλων Ευρωπαίων, ή σε ζώνη ασφαλείας της ΕΕ, όπως έχω ήδη περιγράψει εδώ.  Όλα αυτά βέβαια, ισχύουν υπό την προϋπόθεση, η Τουρκία να συνεχίσει την τακτική των έμμεσων πιέσεων, και της βήμα-βήμα πορείας προς το στόχο της. 

Σε διαφορετική περίπτωση πάντως, η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει πιο άμεσες και επιτακτικές απειλές, για τις οποίες δυστυχώς, είναι επίσης απροετοίμαστη. Το άθλιο, πολιτικάντικο, κατεστημένο του μεταπολιτευτικού αίσχους, δεν πρόκειται να συνέλθει, αν δεν υποστεί πρώτα το σοκ κάποιας εθνικής ήττας. Αφού τους τέλειωσαν τα "εφόδια", της παραδοσιακής μεγαλοστομίας (προανακριτικές για σκάνδαλα κτλ), βρήκαν άλλη μέθοδο, για να αποκοιμίσουν τους Έλληνες, την τζοκεριάδα και άλλα τινά. 

Φαίνεται λοιπόν, ότι δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας και αισθήματος ευθύνης, εκ μέρους του πολιτικού κατεστημένου συνολικά. Σε αντίθετη περίπτωση, θα έπαυαν το παραμύθι της κάθαρσης,  η οποία θα επιτευχθεί δήθεν από τον ίδιο τον δράστη, σε ρόλο εισαγγελέα. Επίσης, δεν θα έδινε κανείς τους σημασία, σε εντελώς ανούσια και αδιάφορα για το λαό ζητήματα. Θα άφηναν, στην τακτική δικαιοσύνη (αν δεχτούμε ότι και αυτή είναι ανεξάρτητη) τα σκάνδαλα και, αντί να είναι χαραμοφάηδες, θα διαφώτιζαν και θα προετοίμαζαν τον λαό. Κατ' ελάχιστο δηλαδή, θα έπρεπε ήδη, το ενδιαφέρον ηγεσίας και κοινωνίας να είναι στραμμένο, στην εξ ανατολών απειλή.

Ποιος λοιπόν, μέχρι σήμερα, μας έχει εξηγήσει, για ποιο λόγο η Ελλάδα απεκδύεται του ρόλου της, ως εγγυήτριας δύναμης στην Κύπρο; Με ποιο τρόπο σκοπεύει η ίδια η Ελλάδα, να αναιρέσει τον τουρκικό σχεδιασμό, στην κυπριακή ΑΟΖ; Ας είναι σαφές αυτό, εννοώ την ίδια την Ελλάδα, με τα δικά της μέσα, χωρίς να βγαίνει συνεχώς παραπονούμενη, σε "εταίρους", "συμμάχους" και "οργανισμούς επιδιαιτησίας". 

Τα δικά μας μέσα, στρατιωτικά και μη, είναι εκείνα, τα οποία θα δώσουν απάντηση στην Τουρκία. Έστω και ως αντίδραση, ως συνήθως, αφού η ανάληψη πρωτοβουλίας είναι παντελώς ανύπαρκτη, στην μεταπολιτευτική πολιτική μας, έναντι της Τουρκίας. Όπως έχω κάνει και αλλού βέβαια, εξηγώ και πάλι, ότι δεν εννοώ την στρατιωτικοποίηση των διαφορών μας με τους γείτονες ούτε, πολύ περισσότερο, τον πόλεμο. Αναφέρομαι όμως, στην απουσία ετοιμότητας και αποφασιστικότητας, η οποία και γίνεται αντιληπτή στον εχθρό. Εν ολίγοις, δεν πείθουμε, ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, ότι είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι, ακόμα και για στρατιωτική δράση, εφόσον αυτή καταστεί αναγκαία.

Επιπλέον, αν ορισμένοι θεωρούν, ότι η Κύπρος "κείται μακράν", τρέφουν επικίνδυνες αυταπάτες. Η Κύπρος είναι πολύ κοντά, όπως και η Συρία, από την οποία πρόκειται να μεταφερθεί σύντομα, το κέντρο βάρους της νεο-οθωμανικής δράσης. Επομένως, αν ο Τούρκος δεν αναχαιτιστεί στην Κύπρο, σε λίγο θα τον έχουμε ακόμα πιο κοντά, δηλαδή στο Αιγαίο. Η συστηματική αδράνεια εκ μέρους μας, και η υποχωρητικότητα στην απειλή πολέμου, δίνουν αφορμή στην Τουρκία να τραβήξει κι άλλο το σχοινί. Ως εκ τούτου, αν τα τουρκικά γεωτρύπανα εμφανιστούν κάποια στιγμή στο Καστελόριζο, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε. 

Φυσικά, μπορούμε να συνεχίσουμε, ακόμα και τότε, τις διαμαρτυρίες. Να απευθυνθούμε στις ΗΠΑ, ή στην ΕΕ, ή στον ΟΗΕ, για να μαλώσουν το κακό παιδί της γειτονιάς, που επιδίδεται σε bulling εναντίον μας. Όλοι αυτοί βέβαια, θα συγκινηθούν τότε και θα επιβάλουν"κυρώσεις", διότι τα ελληνικά σύνορα, είναι και ευρωπαϊκά. Λες και η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν είναι ισότιμο μέλος της ΕΕ, ώστε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων, που έχουν γραμμένα οι "εταίροι" μας όλα αυτά τα φληναφήματα. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ έδωσαν πρόσφατα διαπιστευτήρια, για το πως συμπεριφέρονται στους συμμάχους τους. Αναφέρομαι φυσικά στους Κούρδους, συμμάχους χωρίς εισαγωγικά των ΗΠΑ μέχρι χθες, στο πεδίο της μάχης. Όσο για τα περί διεθνούς δικαίου ερείσματα, τα οποία πράγματι διαθέτει η Ελλάδα, θα αποδειχτούν ελάχιστα ή ανεπαρκή, άνευ της ισχύος, η οποία και θα επιβάλει το σεβασμό τους.

Είναι λοιπόν, ο πολιτικός κόσμος, στον κόσμο του; Στην πράξη πάντως, αυτό δείχνει και δε φαίνεται να συνέρχεται σύντομα, από το λήθαργο. Όλα αυτά όμως, κατά περίεργη σύμπτωση, θυμίζουν την επίπλαστη πραγματικότητα, που ζούσαμε και πριν την πτώχευση της χώρας. Τότε, η πολιτική ηγεσία θεωρούσε τη χώρα οικονομικά ισχυρή, συνεπώς δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Μπορούσαμε δηλαδή, να συνεχίσουμε την "καλή" δουλειά, άλλως "bussines as usual". Το, ως συνήθως όμως, σήμαινε άκρατος ατομικός ωφελιμισμός, ανευθυνότητα και αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, η οποία και αποδείχτηκε σαθρή.

  

Συμπερασματικά, είμαστε συνολικά, ως λαός υπεύθυνοι, εμείς οι ίδιοι, για την τύχη μας. Επαφίεται λοιπόν, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας, σε μας να μη "φάμε" ξανά το ίδιο παραμύθι. Οι Έλληνες έχουμε άφθονα ιστορικά παραδείγματα, τα οποία είναι θετικά και υποδεικνύουν την οδό της εγρήγορσης. Ας κάνει ο καθένας μας το χρέος του, ας υποδείξουμε εμείς στην πολιτική ηγεσία, ποια είναι τα ζητήματα, που έχουν ενδιαφέρον για τους Έλληνες. Κανείς Έλληνας δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών, σε περίπτωση που συρθούμε από την Τουρκία και τους φίλους της, σε "παραχωρήσεις", "μοιρασιές", ή εθνικές καταστροφές. 

Σε κάθε περίπτωση, το πάθημα της χρεοκοπίας είναι πρόσφατο. Υπνωτιστήκαμε και τότε οικειοθελώς, από πολιτικούς απατεώνες και προδότες, απλώς γιατί αυτό μας βόλευε και δεν απαιτούσε αντίδραση εκ μέρους μας, όντας η εύκολη λύση. Ήρθε λοιπόν η πραγματικότητα και μας αφύπνισε, από εκείνον τον λήθαργο, ομολογουμένως κάπως απότομα και αναμφίβολα πολύ αργά. Τώρα λοιπόν, θα αποδείξουμε εμπράκτως, αν διδαχτήκαμε κάτι από το προηγούμενο πάθημα. Αν θα σηκωθούμε από τον βαθύ ύπνο, εγκαίρως, ή θα αφήσουμε την επερχόμενη καταιγίδα να μας συνεφέρει, θέλοντας και μη. Πάντως, οι οικονομικές ζημιές διορθώνονται ενώ, αντιθέτως, οι εθνικές συμφορές, θα μας βαρύνουν για πάντα.