Το «ΟΧΙ» δεν είναι ευκαιρία ανάπαυσης, αλλά συναγερμός προ του κινδύνου των σημερινών «Ναι – νέκων»

28/10/2019

Οι εχθροί του έθνους είναι λιγότερο επικίνδυνοι απ' τους προδότες του

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Ορισμένοι προβληματίζονται, δεν κατανοούν για ποιο λόγο γιορτάζουμε στην Ελλάδα την έναρξη του πολέμου, ενώ, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, οι αντίστοιχες επέτειοι αφορούν το τέλος του. Τι έχει λοιπόν μεγαλύτερη αξία; Η απόφαση να υπερασπιστώ μέχρι υπέρτατης θυσίας ελευθερία και ιερά και όσια ή το αποτέλεσμα του αγώνα μου αυτού; Προσωπικά θεωρώ πως έχουν αξία και τα δύο, αναμφισβήτητα όμως το πρώτο είναι το πιο σπουδαίο. Απαντώ «όχι», επιλέγω τη «δυσάρεστη» οδό του αγώνα και της θυσίας, ακόμα και όταν οι πιθανότητες φαίνονται να είναι εναντίον μου. Σε αυτή μου την απόφαση έγκειται το μεγαλείο, στο ότι έκανα το χρέος μου παρόλη την αβεβαιότητα, παρά τις εναντίον μου «προβλέψεις».

Επέλεξαν οι Έλληνες τον αγώνα το 1940, με μια φωνή, με το χαμόγελο στα χείλη, με ενθουσιασμό, γιατί τους φάνηκε αυτονόητος. Η επιστράτευση προβλεπόταν να έχει ολοκληρωθεί σε 5 μέρες, αλλά οι Έλληνες έδωσαν βροντερό παρόν την πρώτη κιόλας μέρα. Δεν το σκέφτηκαν, δε λογάριασαν ότι είχαν έναν φασίστα στην ηγεσία, διότι αυτό θα αποτελούσε φτηνή δικαιολογία. Η ηγεσίες έρχονται και παρέρχονται, όμως η πατρίδα και η ελευθερία και η τιμή του έθνους, είναι αξίες αιώνιες, παντοτινές, αναλλοίωτες στο χρόνο. 

Εν ολίγοις, σκέφτηκαν σαν Έλληνες, οι οποίοι και δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν ούτε και σήμερα την ανάγκη καμιάς ξενόφερτης ψευτο-ιδεολογίας. Εξάλλου, η ίδια η ζωή στη συνέχεια, απέδειξε ότι έλαβαν τότε τη σωστή απόφαση. Πράγματι λοιπόν, όλα τα ιδεολογικά παραμύθια της εποχής εκείνης, αποδείχτηκαν «λίγα» για να παραπλανήσουν ή να αποκοιμίσουν τον Έλληνα προ του κινδύνου. Έχει ο Έλληνας τις αξίες του ελληνισμού, απείρως ανώτερες κάθε απατηλής χίμαιρας, δυτικής ή ανατολικής προέλευσης. Είπε λοιπόν «όχι» σε όλες τις «ιδεολογίες» και στους φορείς τους, αλλά και σε μια ειρήνη που θα είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τον εξευτελισμό και την ανυποληψία του.

Κατά συνέπεια, η γενιά εκείνη των Ελλήνων, πολέμησε εναντίον του επίδοξου εισβολέα, χωρίς να έχει καμιά σημασία ποιο από τα ιδεολογικά παραμύθια εκείνος πρέσβευε. Το ίδιο θα έκανε, όποιος κι αν ήταν στη θέση των Ιταλών και των Γερμανών. Ο Έλληνας τότε επέλεξε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να μη γίνει η γενιά του η ντροπή του έθνους. Να μην ντροπιάσει εκείνους που του παρέδωσαν τη χώρα ετούτη, αλλά ούτε και τον εαυτό του μπροστά στις μελλοντικές γενιές. Πολέμησε υπέρ βωμών και εστιών, ως γνήσιος συνεχιστής του παραδείγματος του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας κοκ. Επομένως, εκείνη την ώρα της μεγάλης απόφασης, δεν είχε κατά νου κανέναν απ’ τους ακόλουθους «ιδεολόγους», απλώς διότι αυτοί δεν είχαν καμιά απολύτως σημασία στο αξιακό του σύστημα.

Χίτλερ- Στάλιν- Μουσολίνι: Εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας

Χίτλερ- Στάλιν- Μουσολίνι: Εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας

Ποιόν απ’ αυτούς να πολεμούσε ή να υποστήριζε; Όλοι τους ιταμοί, γελοιωδέστατοι υπάνθρωποι για τον μέσο νου και φυσικά οι μεγαλύτεροι σφαγείς της ανθρώπινης ιστορίας. Επομένως, ο Έλληνας πολέμησε εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών, διότι αυτοί του επιτέθηκαν. Το γεγονός της φασιστικής τους ιδεολογίας, απλώς τους έκανε ακόμα πιο απεχθείς ίσως, πάντως δεν ήταν αυτός ο λόγος που οδήγησε τον Έλληνα στην Πίνδο, στην Αλβανία και στα οχυρά.

Με άλλα λόγια, θα έκανε ακριβώς το ίδιο, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση μιας επίθεσης από τον Στάλιν, ή οποιοδήποτε άλλον. Ανεξάρτητα λοιπόν του τι έγινε αργότερα, όταν γράφτηκαν οι μαύρες σελίδες του διχασμού, το έπος του 1940 – 41 υπήρξε αγώνας ξεκάθαρα πατριωτικός και όχι ιδεολογικός. Όταν αργότερα έγινε τέτοιος, είχε ολέθρια αποτελέσματα, ακριβώς αντίθετα εκείνων του ένδοξου και μεγαλειώδους «ΟΧΙ». 

  

Αλλά, όλα αυτά, τι αξία έχουν αν δεν παραδειγματίζουν τη σημερινή, τη δική μας, γενιά; Με ηγεσίες δημοκρατικές, οι σημερινοί Έλληνες εθιστήκαμε να λέμε «ναι», ακόμα κι όταν αυτό απαντά στο δίλημμα της συνέχειας ή μη του έθνους. Ο «ηγέτης» εν ευρεία έννοια, η κάθε μορφής ελίτ, προβάλει το υπόδειγμα ενός ψευτο-προοδευτισμού εντελώς ανοίκειου και υπονομευτικού, ως προς τις αξίες του ελληνισμού.

Ο κατώτερος των περιστάσεων πολιτικός και η ανυπαρξία του πνευματικού κόσμου, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, τα επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα, ανέλαβαν εδώ και δεκαετίες τον αισχρό ρόλο του ολετήρα του ελληνισμού. Ο απλός, καθημερινός Έλληνας, φαίνεται να μην έχει την ικανότητα, αλλά ούτε και τη διάθεση να αντιδράσει, να πει σε όλους αυτούς «όχι». Μένει λοιπόν να αποδειχτεί εκ των πραγμάτων, αν θα είναι η δική μας γενιά εκείνη η οποία θα γίνει το παράδειγμα προς αποφυγή. Αν εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, θα φέρουμε ανά τους αιώνες το βάρος της καταισχύνης της προδοσίας, λέγοντας «ναι» στην εξαφάνιση του ελληνισμού.