Η κόκκινη γραμμή ξεθώριασε επικίνδυνα

 21/10/2020

Γκρίζο βαθύ προς το μαύρο μετά από 33 χρόνια

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Το 1987 φτάσαμε στα όρια πολεμικής αναμέτρησης, όταν η Τουρκία έστειλε το ΣΙΣΜΙΚ για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Το 2020 η ελληνική "κόκκινη γραμμή" έχει ξεθωριάσει και αλλοιωθεί σε απίστευτο βαθμό, θέτοντας το όριο του "μη περαιτέρω" στα 6 μίλια από τις ακτογραμμές των νησιών μας. Με άλλα λόγια, το ΟΡΟΥΤΣ ΡΕΪΣ μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητο ακόμα και εντός του σκληρού πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας των 12 μιλίων.

Οι λόγοι μιας τόσο θεαματικής και απαράδεκτης μεταβολής της ελληνικής στάσης είναι γνωστοί εν πολλοίς, αλλά δεν αποτελούν αντικείμενο του παρόντος κειμένου. Θέλω μόνο να επισημάνω τα αποτελέσματα, και μόνο αυτά, τα οποία μιλούν από μόνα τους. 

Επί σειρά ετών, η ελληνική προσέγγιση στον διαρκή τουρκικό επεκτατισμό έχει μεταλλαχθεί σε μια επαίσχυντη, ηττοπαθή και αντεθνική (δήθεν) στρατηγική προσέγγισης με τον αδηφάγο γείτονα. Εκκινώντας από την εποχή του, εθνικού ολετήρα, Σημίτη όλες οι επόμενες κυβερνήσεις ακολουθούν τον δρόμο που χάραξε εκείνος, όπως έχω ήδη υποστηρίξει και εδώ. 

Από το 1996, με την κρίση των Ιμίων, η Τουρκία έχει παγιώσει την τακτική του γκριζαρίσματος σε ό,τι αφορά το καθεστώς (δηλαδή, ακόμα και την κυριότητα) νήσων, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο. Ακόμα και αν η ελληνική πλευρά δεν παραδέχεται την ύπαρξη γκρίζων (αμφισβητούμενων ή διεκδικούμενων) εδαφών, τα Ίμια είναι η απόδειξη της de facto αναγνώρισης τους. Διαφορετικά, θα ήταν αυτονόητη και θα πραγματοποιούνταν ανενόχλητα μια εκδήλωση μνήμης στην επέτειο της 30 προς 31 Ιανουαρίου του 1996 και στους νεκρούς ήρωες του ΠΝ, κάθε χρόνο.

Οι ελληνικές ελίτ και οι κυβερνήσεις της χώρας "ξεχνούν" την κατοχή της Βόρειας Κύπρου, καθώς επίσης και το παράνομο casus belli εκ μέρους της Τουρκίας και επιμένουν ανεπιτυχώς στην θεωρία της εξημέρωσης του θηρίου δια της οικονομίας, όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα της γερμανικής ΕΕ. Διαφορετικά, θα έθεταν και τα δύο με κάθε ευκαιρία ως λόγους απόρριψης κάθε συνεργασίας με την Τουρκία, αφού το λεγόμενο "ευρωπαϊκό κεκτημένο" πόρρω απέχει από τέτοιου είδους συμπεριφορές. 

Αφού παγιώθηκε η παραπάνω γραμμή και αφομοιώθηκε εκ μέρους της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, σήμερα θεωρείται συζητήσιμη και αναζητείται η γεωγραφική θέση της "κόκκινης γραμμής", αν αυτή υπάρχει. Καθώς φαίνεται λοιπόν, όπως επί σειρά ετών "συνηθίσαμε" τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, οι οποίες έγιναν υπερπτήσεις στη συνέχεια, θα κληθούμε τώρα κατ' αντιστοιχία να συμπεριφερθούμε αναλόγως και σε ό,τι αφορά τα χωρικά ύδατα.

Επειδή ο αντίλογος, υπό στενή νομικίστικη έννοια, θα αφορά την μη άσκηση - μέχρι σήμερα- του δικαιώματος της Ελλάδας για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, υπενθυμίζω το αίτιο, δηλαδή την τουρκική απειλή πολέμου. Στο πολιτικό επίπεδο όμως, εφόσον η θάλασσα από τα 6 έως τα 12 μίλια δεν υπερασπιστεί δεόντως, το πρακτικό αποτέλεσμα θα είναι η απεμπόλιση του εν λόγω δικαιώματος, δηλαδή ο περιορισμός της χώρας μας στην υπάρχουσα ζώνη των 6 μιλίων. Με άλλα λόγια, θα πρόκειται περί ενός ακόμα τετελεσμένου, υπό την απειλή των όπλων.

Συνεπώς, οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα που επεδίωκε η τουρκική πλευρά, δηλαδή στον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας, όχι με πόλεμο, αλλά με την απειλή πολέμου και μόνο. Εν τέλει, και εφόσον επισυμβεί το διαφαινόμενο, θα πρόκειται περί εθνικής προδοσίας, κατά την άποψη μου, και οι υπεύθυνοι εκ του Συντάγματος θα είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Υπενθυμίζω ότι τα χωρικά ύδατα, όπως και ο εθνικός εναέριος χώρος, εξομοιώνονται με το εθνικό έδαφος και συναποτελούν με αυτό την συνολική επικράτεια. Ό,τι θα λέγαμε λοιπόν, αν υποχωρούσαμε κατά 6 μίλια στα σύνορα του Έβρου, το ίδιο ακριβώς λέμε και για τις άλλες συνιστώσες της εθνικής κυριαρχίας.

Με όλα τα προηγούμενα, δεν υπαινίσσομαι ότι θα έπρεπε να βυθίσουμε το ΟΡΟΥΤΣ ΡΕΪΣ ή να ξεκινήσουμε εμείς τον πόλεμο (τουλάχιστον για όσο υπάρχουν άλλα μέσα), αλλά θέλω να τονίσω και να αποδοκιμάσω την ακολουθούμενη, αφελή μέχρι παρεξηγήσεως, προσέγγιση της "συνεννόησης" με τον εχθρό. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι και η βασική αιτία των αρνητικών εξελίξεων - εντεινόμενων προκλήσεων κατά τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον. Το τελευταίο είναι αυταπόδεικτο, διότι δεν αρκεί να διαθέτεις τα όπλα, αν δεν πείθεις ταυτόχρονα τον αντίπαλο ότι θα τα χρησιμοποιήσεις αν ξεπεράσει μια σαφώς καθορισμένη κόκκινη γραμμή.

Η δηλωμένη αποφασιστικότητα λοιπόν, ή μάλλον η απουσία αυτής, έφερε στην πράξη την κόκκινη γραμμή από τα όρια (του 1987) της υφαλοκρηπίδας στα σημερινά, όπως αυτά "διαρρέουν" εντέχνως από κάποιους μπροστινούς και ανευθυνο-υπεύθυνους παπαγάλους. Τελικά, είναι προφανής η πρόθεσή τους να μας επιβεβαιώσουν ότι η πολιτική ηγεσία έχει συνθηκολογήσει, ακολουθώντας το πρόσταγμα των "εταίρων" και υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της χώρας. 

Όπως φαίνεται λοιπόν στην πράξη, δε θέλει και πολύ για να γίνει το κόκκινο γκρίζο, να μετεξελιχθεί σε βαθύ γκρι και ίσως τελικά σε μαύρο.