Μήπως είμαστε υπερβολικά «καλοί»;

5/3/2020

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Η υπό εξέλιξη τουρκική επίθεση (με όπλο τους λεγόμενους πρόσφυγες) αποτελεί πιλοτική μόνο εφαρμογή του σχεδίου της, για το οποίο μας έχει πολλάκις, και με πολλούς τρόπους προειδοποιήσει. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, δεν έχουμε δει ακόμα την απειλή στην πλήρη της έκταση, ούτε και τον πολυμορφικό χαρακτήρα, τον οποίο αυτή μπορεί να λάβει. Είναι πιθανό δηλαδή, να βρεθούμε σύντομα προ πολλαπλών, ταυτόχρονων, και πολύ σοβαρών απειλών, χωρίς κανένα περιθώριο διατήρησης του ρόλου μας, ως του καλού παιδιού της γειτονιάς.

Η μόνιμη παρουσία, έτοιμων για εισβολή, πληθυσμών κοντά στον Έβρο, και στα τουρκικά παράλια, προφανώς θα απαιτεί και τη διατήρηση εκ μέρους μας ενισχυμένων αποτρεπτικών μέτρων. Η ανάγκη παραμονής δικών μας ισχυρών δυνάμεων, στον Έβρο και στα νησιά μας, κάθε άλλο παρά έκτακτη θα είναι. Ακόμα κι αν πάψουν οι απόπειρες αθρόων (κατά χιλιάδες) παραβιάσεων των συνόρων, οι ορδές των επίδοξων λαθροεισβολέων θα βρίσκονται πολύ κοντά, έτοιμες να τις επαναλάβουν σε οποιοδήποτε χρόνο. Δεδομένης λοιπόν, της εγγύτητας των καταυλισμών ή των όποιων άλλων σημείων εκκίνησής τους στα σύνορα, ο χρόνος δικής μας αντίδρασης περιορίζεται, συνεπώς η διατήρηση ενισχυμένων δυνάμεων επί τόπου είναι αναγκαία.

Αναμφίβολα, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα για τα νησιά μας, ιδίως όταν οι καιρικές συνθήκες θα είναι καλές. Όμως, όλα αυτά, θα είναι μόνο μέρος της πρόκλησης εφόσον, την ίδια ώρα, εμφανιστεί και κάποιο τουρκικό γεωτρύπανο, συνοδεία πολεμικών πλοίων, στην ελληνική θάλασσα. Κι επειδή δε μπορώ να φανταστώ άλλη δική μας αντίδραση, παρά μόνο την άμεση εκδίωξη των (νέων) εισβολέων, οι ένοπλες δυνάμεις θα επιβαρυνθούν και με αυτό το έργο, στον ίδιο χρόνο. Φυσικά, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει την εξέλιξη τέτοιων περιστατικών, ως προς τη χρονική διάρκεια και την έκταση που θα λάβουν.

Όποιος θα ήθελε να πιέσει περαιτέρω (και αυτός δεν είναι η Ελλάδα), ενδεχομένως να προκαλέσει μικροσυμπλοκές στα σύνορα. Είναι δηλαδή πιθανές οι όποιες αψιμαχίες, βίαιες ενέργειες οποιασδήποτε μορφής, αρχικά με πρωταγωνιστές (μπροστινούς) τους «πρόσφυγες», στη συνέχεια όμως με εμπλοκή και των τουρκικών δυνάμεων. Κι επειδή, εν μέσω μιας γενικευμένης κρίσης, τίποτε δε μπορεί να αποκλειστεί, είναι πιθανές ακόμα και καταδρομικές ενέργειες, ακόμα και σε άλλον τόπο (πλην του θερμού), η κλοπή όπλων του στρατού, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε προβοκάτσια, οι απαγωγές προσώπων, η υποκίνηση επεισοδίων στους υφιστάμενους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα, και πολλά άλλα.

Η γενική εικόνα, σε μια τέτοια κατάσταση, θα είναι η απασχόληση και η κατατριβή των ελληνικών δυνάμεων από τους «πρόσφυγες», ενώ θα υπάρχουν τουρκικά πολεμικά, ας πούμε, κάπου κοντά στο Καστελλόριζο. Παράλληλα, θα επιχειρηθεί η διπλωματική στοχοποίηση της χώρας, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα των δήθεν προσφύγων, τα οποία, κατά περίεργο τρόπο, τα θυμάται και τα χρησιμοποιεί καθένας κατά το δοκούν. Οι δε εξωτερικές, πολιτικές πιέσεις, εκ μέρους των ισχυρών, θα είναι προς αυτοσυγκράτηση, και έναρξη διαπραγματεύσεων περί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Τίθεται επομένως το ερώτημα, κατά πόσο η χώρα διαθέτει δυνάμεις ικανές, ώστε να διαφυλάξει τα συλλογικά δικαιώματα των Ελλήνων, και να τα υπερασπιστεί επαρκώς και χωρίς απώλειες, υπ’ αυτές τις συνθήκες.

Αφήνω σκόπιμα το ερώτημα αναπάντητο, διότι έχω την πρόθεση να καταθέσω μια άποψη, για την πρόληψη της παραπάνω δύσκολης κατάστασης, και όχι προς θεραπεία της. Εξηγώ κατ’ αρχήν ότι, είμαι ανάμεσα σ’ εκείνους που τοποθετούν τα συλλογικά δικαιώματα κοινωνιών, λαών, και εθνών, υψηλότερα από κάθε ατομικό δικαίωμα, στο αξιακό τους σύστημα. Τούτου δοθέντος, κάθε θέμα που άπτεται της ασφάλειας της χώρας, της εδαφικής ακεραιότητας, και της διαφύλαξης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της προέχει, και έχει απόλυτη προτεραιότητα, έναντι των ατομικών δικαιωμάτων του οποιουδήποτε.

Συνεπώς, και στο βαθμό κατά τον οποίο, η ενάσκηση του ατομικού δικαιώματος του όποιου αλλοδαπού στη μετανάστευση, χρησιμοποιείται απ’ τον εχθρό ως (υβριδικό) όπλο, αποτελεί απειλή για τα συλλογικά δικαιώματα των Ελλήνων. Ως προς το τι εννοώ, υβριδικό όπλο ή απειλή γενικότερα, έχω γράψει και σε άλλο άρθρο μου, το οποίο βρίσκεται εδώ. Είναι αυτονόητο λοιπόν, ότι δεν πρόκειται να υποδεχτώ τον καθένα εξ αυτών (Αφγανό, Πακιστανό, Μαροκινό, Ιρανό, Σομαλό κοκ) με ανοιχτές αγκάλες, ούτε με κατανόηση, αλλά είμαι υποχρεωμένος να τον απωθήσω. Ακόμα κι αν υπάρχουν (ελάχιστοι) πραγματικοί πρόσφυγες, ανάμεσα στις ορδές του κατευθυνόμενου πλήθους, δεν είμαι σε θέση να τους βοηθήσω, την ώρα που απειλούνται τα δικά μου (συλλογικά) δικαιώματα.

Η σκόπιμη καθιέρωση της ορολογίας περί «προσφύγων», αποτελεί ολοφάνερα μύθο, και είναι παραπλανητική, ως εκ τούτου είναι καιρός να αντιδράσουμε, ως κοινωνία και κράτος, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Κάθε άνθρωπος, ο οποίος κινδυνεύει στη χώρα του εξαιτίας πολιτικών ή πολεμικών γεγονότων, είναι πρόσφυγας στην πρώτη ασφαλή χώρα, στην οποία και θα ζητήσει άσυλο. Όμως, αν ο ίδιος άνθρωπος, φύγει από την πρώτη χώρα υποδοχής του, μολονότι αυτή του παρέχει ασφάλεια, και αρχίσει να μετακινείται σε άλλες χώρες, εισερχόμενος μάλιστα παράνομα σ’ αυτές τότε, στις τρίτες αυτές χώρες, δεν είναι πρόσφυγας. Είναι άλλο θέμα, αν οι γειτονικές σ’ εκείνη, της πρώτης υποδοχής, χώρες οικειοθελώς αναλαμβάνουν να μοιραστούν μαζί της το χρέος της περίθαλψης μεγάλων προσφυγικών πληθυσμών, αναγνωρίζοντας το δυσανάλογο βάρος που εκείνη φέρει, και για προφανείς ανθρωπιστικούς λόγους.

Συμπερασματικά, οι συγκεντρωμένοι στην Τουρκία από κάθε γωνιά της Ασίας και της Αφρικής, ούτε πρόσφυγες είναι στην πλειοψηφία τους, αλλά ούτε και είναι δυνατό στην πράξη να τους υποδεχτεί η Ελλάδα, ακόμα κι αν ήταν πρόσφυγες στην Τουρκία. Εφόσον η γειτονική χώρα τους χρησιμοποιεί κατά της ασφάλειας της Ελλάδας, είναι όλοι τους ανεπιθύμητοι και πρέπει να απωθούνται. Σε έναν κόσμο ιδεατό, στον οποίο οι Τούρκοι θα ήταν καλοί μας γείτονες, και οι δήθεν εταίροι μας στην ΕΕ θα ήταν στ’ αλήθεια ανθρωπιστές, θα λέγαμε άλλα, όμως στον υφιστάμενο, χαοτικό κόσμο μας, δυστυχώς, είναι επιβεβλημένη η σκληρή στάση μας. Τελικός αποδέκτης της σκληρής γραμμής μας δεν είναι οι ίδιοι οι «πρόσφυγες», αλλά όλοι όσοι τους χρησιμοποιούν, ακόμα κι εκείνοι που μας πετάνε τα λεφτά τους στο πρόσωπο, για να μας μετατρέψουν σε κατ’ επάγγελμα «ανθρωπιστές».

Με άλλα λόγια, όσο οι άλλοι, καθένας για τους σκοπούς του, βάζουν μπροστά τις μάζες των αλλοδαπών, και αξιώνουν την αδιαφορία της χώρας μας για την ασφάλειά της, τόσο κι εμείς θα πρέπει να τους δίνουμε μηνύματα εμπράκτως, πως τα «καλά παιδιά» που ήξεραν, δεν είναι πια εδώ. Το παράδειγμα του διεθνούς ταραξία (Τουρκίας), είναι μπροστά μας και δεν αφήνει αμφιβολίες, για το ποιον σέβεται, ή έστω αναγκάζεται να συνομιλήσει μαζί του, το διεθνές πολιτικό κατεστημένο του (πραγματικού) κόσμου. Οι συνεχείς απειλές πολέμου, η εισβολή και κατοχή σε ξένα εδάφη (Κύπρος, Συρία), οι παράλογες και παράνομες βλέψεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, η μεταφορά όπλων και προσωπικού στη Λιβύη, παρά την απαγόρευση του ΟΗΕ, είναι ενέργειες που «καταλαβαίνει» το διεθνές σύστημα.

Ασφαλώς και δεν εννοώ, να κάνει τα ίδια και η Ελλάδα, προκειμένου να γίνει συνομιλητής των ισχυρών, ή έστω να γίνεται σεβαστή η άποψή της, σε ζητήματα που αφορούν τον σκληρό πυρήνα της κρατικής της υπόστασης. Μέχρι όμως να φτάσει κανείς, από την συμπεριφορά του «καλού παιδιού» στην ακραία κακή, υπάρχουν σαφή περιθώρια και δυνατότητες, τις οποίες μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα μας. Προφανώς, οι λύσεις στα προβλήματα που συζητούμε, είναι πρωτίστως ή θα έπρεπε να γίνουν αντικείμενο πολιτικών και διπλωματικών διεργασιών. Αν για παράδειγμα, μια (νέα) συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους «πρόσφυγες», ελάμβανε υπόψη και τις σημερινές ελληνικές θέσεις, θα ήταν ευχής έργο. Το ίδιο θα ίσχυε και αν η Ελλάδα μπορούσε να παρέμβει αποτελεσματικά, προς καθιέρωση μιας ευρωπαϊκής πολιτικής, φιλικής και προς τη χώρα μας, κι όχι μόνο προς άλλα μέλη, ή κατευναστικής προς την Τουρκία.

Επειδή όμως τα παραπάνω είναι μόνο ευχές, και δεν πιστεύω ότι πρόκειται να υλοποιηθούν στο ορατό μέλλον, μόνο η σκληρή στάση της «απείθειας» απομένει, προκειμένου να έχουμε την προσοχή εχθρών, φίλων και «εταίρων». Και απείθεια εννοώ, την έξοδο της χώρας απ’ τη γελοία πολιτική ορθότητα, τον ανούσιο καθωσπρεπισμό, την επίκληση του δικαίου μονίμως και ανεξαρτήτως του σεβασμού των άλλων σε αυτό, και τον κούφιο δικαιωματισμό, σε μια χώρα καθημαγμένη, με τους πολίτες της να υποφέρουν ακόμα απ’ τις συνέπειες της πτώχευσης, και τις πολιτικές των «εταίρων» της, κατόπιν αυτής. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα πρέπει να εγκαταλειφθούν οι πολιτικές οδοί, όμως αν πρόκειται η χώρα να μετατραπεί σε παγκόσμια αποθήκη ανθρώπων, δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου, για να πολυλογούμε αιωνίως, μιμούμενοι τους «εταίρους» μας, που διαθέτουν αφθονία χρόνου, έχοντας σφραγίζει τα σύνορά τους.

Κατά συνέπεια, δεν απομένει παρά η έμπρακτη αμφισβήτηση του υπάρχοντος καθεστώτος, σε ό,τι αφορά το λεγόμενο προσφυγικό ζήτημα. Εμπράκτως δηλαδή, να καταστήσουμε σαφές, προς άπαντες τους ενδιαφερόμενους, ότι η Ελλάδα δεν θα επιτρέψει στο εξής την παράνομη είσοδο κανενός. Η ΕΕ, αν θέλει να συμβάλλει με χρήματα, αυτά θα πηγαίνουν όλα προς ενίσχυση του λιμενικού, και των άλλων δυνάμεων που θα απωθούν τις ορδές των αλλοδαπών. Αν θέλει να συμβάλλει και με μέσα, τότε η όποια Frontex, θα επικουρεί τις ελληνικές αρχές, και θα υπηρετεί πιστά τους σκοπούς τους, υπό τις διαταγές τους. Η "απώθηση" (ας την πουν όπως θέλουν, κι ας μην κολλάμε στις λέξεις) των λαθροεισβολέων, μέχρις ενός, θα εφαρμόζεται και στη θάλασσα, όπως θα υποδειχθεί από τους επαΐοντες. Και για να είμαι σαφής, δεν διακινδυνεύουμε να προκαλέσουμε ατυχήματα και πνιγμούς ανθρώπων, αλλά ούτε και να παραχωρήσουμε το δικαίωμα έρευνας και διάσωσης, του τομέα ευθύνης μας, στην Τουρκία. Ο εδώ κατάλογος των δράσεων, είναι βέβαια απόλυτα ενδεικτικός, και δεν περιορίζεται σε αυτές.

Τέλος, ο απώτερος στόχος όλων των δράσεων είναι να εδραιωθεί σε όλους η πεποίθηση, ότι η Ελλάδα δεν είναι η εύκολη λύση. Εκ των πραγμάτων, κάποια στιγμή, θα το αντιληφθούν στην Τουρκία και στην ΕΕ, αλλά και οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, οι οποίοι θα το πάρουν απόφαση, και θα πάψουν τις απόπειρες παραβίασης των συνόρων. Ενδεχομένως, θα αναζητήσουν άλλες οδούς για την Ευρώπη, πιθανόν τις νόμιμες, και χωρίς νταβατζή (Τουρκία). Στην ιδανική εκδοχή, οι ισχυροί της Γης θα δώσουν σημασία, και θα τους βοηθήσουν να επιβιώσουν στις χώρες τους. Θα γίνει ξεκάθαρο προς όλους, ότι υφίστανται ειδικές συνθήκες για την Ελλάδα, απλά και μόνο επειδή έχει την ατυχία, να γειτονεύει με την Τουρκία. Σίγουρα θα κληθούμε να το συζητήσουμε με τους "εταίρους" μας, και φυσικά οι απόψεις μας θα ακουστούν με μεγάλη προσοχή τότε. Όμως η πολιτική μας δε θα αλλάξει, και θα παραμείνουν τα de facto κεκτημένα, όπως το κάνει και η "σύμμαχος" Τουρκία, στην Κύπρο και αλλού. Κατόπιν, ενδεχομένως να γίνουν και σχετικές συμφωνίες, αλλά τα σύνορα θα έχουν ήδη σωθεί. Υπάρχουν λύσεις, αρκεί να γίνουμε επιτέλους, όχι τα κακά παιδιά, αλλά κατάτι, λιγότερο καλά απ’ όσο είμαστε.