Και τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;

26/1/2020

Η χειραγώγηση των Ελλήνων και ο δόλιος μηχανισμός της

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Ένα ερώτημα παλιό, ένα κατ’ ουσία δίλημμα, στο οποίο ενδέχεται να κληθούμε να απαντήσουμε, οσονούπω. Τι θα κάνουμε, έναντι της Τουρκίας, αν ο κόμπος φτάσει στο χτένι; Αφού, λοιπόν, οι άθλιοι των Αθηνών (πολιτικές και άλλες ελίτ, συνεπικουρούμενες από τα κεντρικά ΜΜΕ, δηλαδή τα μέσα παρά-πληροφόρησης), βάλθηκαν να διαμορφώσουν κλίμα, ας κάνουν μια νέα δημοσκόπηση, με αυτό το ερώτημα. Θα είναι εξίσου ανέντιμο, όσο και τα προηγούμενα, τα οποία είχαν να κάνουν με την προσφυγή στη Χάγη και άλλες πιθανές επιλογές. Πρώτα απ’ όλα ανέντιμοι, και ως εκ τούτου δόλιοι και επικίνδυνοι, προετοιμάζουν την κοινή γνώμη να καταπιεί το «χρυσό χάπι», για ακόμα μια φορά.

Πριν λίγους μήνες, έγραφα ότι μετά την Κύπρο και τη Συρία, έρχεται η σειρά μας (παραθέτω links στα σχετικά άρθρα μου 19/9/19, 12/10/19, 24/10/19). Φυσικά και δεν περίμεναν εμένα, για να το μάθουν, όσοι είχαν χρέος να γνωρίζουν, αλλά και να πράξουν κάτι γι’ αυτό. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι δε γνώριζαν περί των προθέσεων της Τουρκίας και τώρα, που αυτές εκδηλώθηκαν, σπεύδουν στην άποψη του σοφού λαού. Όσον καιρό, όχι εγώ ο αδαής, αλλά έγκριτοι επιστήμονες και ειδήμονες του χώρου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, είχαμε άλλα ν’ ασχοληθούμε. Τώρα που, με λύπη μου, βλέπω την υπεύθυνη πολιτική ηγεσία να τρέχει κάθιδρη και ασθμαίνουσα, πίσω απ’ τις εξελίξεις, έχω να πω ότι τα χειρότερα είναι ήδη εδώ.

Πώς το γνωρίζω; Πάντως, όχι επειδή είμαι ειδικός ούτε και επειδή μάσησα τα φύλλα της δάφνης. Η όλη στάση των καθ’ ύλην αρμοδίων, και η προπαγάνδα προς εξοικείωση της κοινής γνώμης με όρους μη κατανοητούς και έννοιες αμφίσημες, αρκούν να μας προϊδεάσουν. Όπως, πριν μερικά χρόνια, γίναμε όλοι ειδήμονες περί τα μακροοικονομικά μεγέθη, τώρα θα εξειδικευτούμε και στο διεθνές δίκαιο. Για τις άθλιες ελίτ είναι παιχνιδάκι η εξαπάτηση των Ελλήνων, αρκεί να τους ζητήσουν να εκφέρουν άποψη, επί παντός επιστητού. Πόσοι, εκ των ερωτηθέντων, γνωρίζουν τι είναι η Χάγη; Είναι βέβαιο ότι πολλοί εξ αυτών τη θεωρούν ως ένα είδος «Άρειου Πάγου» με διεθνείς αρμοδιότητες. Δικαίως, σπεύδω να διευκρινίσω, διότι έτσι τους παρουσιάζεται, χωρίς καμιά υποσημείωση, για τις διαφορές της με τα τακτικά, εσωτερικής αρμοδιότητας, δικαστήρια.

Αλλά, ακόμα κι αν όλοι μας διαθέταμε τις γνώσεις και κατανοούσαμε τα, πολιτικής φύσης, κριτήρια τα οποία υπεισέρχονται σε τέτοιου είδους διαδικασίες, πάλι «στα τυφλά» θα απαντούσαμε. Άλλωστε, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να προσδιορίσει ποιο θέμα θα πάει στη Χάγη, και με ποια δεδομένα. Λείπουν τόσα πολλά απ’ αυτά, ώστε είναι αδύνατο να δοθεί απάντηση σε ένα τόσο κρίσιμο, αλλά και τόσο αόριστο, όσο και νεφελώδες, ερώτημα. Αλλά, θέλω να πιστεύω ότι, οι ερωτώντες έχουν γνώση περί αυτού. Τούτου, δε, δοθέντος, η ερώτηση υποκρύπτει δόλο, διότι σκόπιμα αποσιωπά τα δεδομένα, προκειμένου να αποκομίσει ικανά «ποσοστά» σε απαντήσεις που, πιθανόν, βολεύουν κάποιους.

Κατά συνέπεια, η χρήση των αποτελεσμάτων μιας τέτοιας δημοσκόπησης μπορεί, στη συνέχεια, να γίνει κατά το δοκούν και με λογικοφανείς συνειρμούς μα, δυστυχώς, παντελώς άσχετους με την (κοινή) λογική. Φυσικά, ο μηχανισμός χειραγώγησης και εμπέδωσης στην κοινή γνώμη της, δήθεν ορθής, πλειοψηφικής άποψης αναμένει έτοιμος στα προφανώς αναξιόπιστα, κεντρικά, δελτία ειδήσεων. Εφόσον, όμως, έχουν έτσι τα πράγματα, τότε πρόκειται περί κοινών απατεώνων, στους οποίους δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη, όταν μάλιστα κατέχουν και την εξουσία. Μόνο τα χειρότερα ας περιμένουμε υπό την ηγεσία τους.

Εν τέλει, όταν θα έχουμε, ποιος ξέρει τι είδους, εθνικές απώλειες ως τετελεσμένες, ακόμα και με τον νόμο (βλέπε Χάγη), τότε θα μας πουν «Και τι θέλατε να κάνουμε, πόλεμο;» Δεν αποκλείεται μάλιστα, κάπου εκεί, ίσως και λίγο πριν τη δεδομένη προδοσία να μας ρωτήσουν και πάλι, για τη γνώμη μας. Αν πάλι μεσολαβήσει και κάποιο θερμό επεισόδιο, τόσο πιο εύκολη η «επιχρύσωση του χαπιού». Προσωπικά πάντως, αν τύχει και με ρωτήσουν, δεν πρόκειται να έχω αναστολές, για να στείλω τον ερωτώντα εκεί όπου δεν έχει γυρισμό. Μόνο αυτό τους αξίζει, γιατί είναι οι ίδιοι «προσκυνημένοι», τους οποίους κάποτε φοβόταν ο Κολοκοτρώνης. Μονάχα αυτούς πάντως, και όχι τους Τούρκους.