Το ελληνικό πρότυπο, εγγύηση για μια ισχυρή Ελλάδα

14/7/2019

Το ελληνικό πρότυπο, εγγύηση για μια ισχυρή Ελλάδα 

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Τι ανάγκη μπορεί να έχει ο Έλληνας, από οποιοδήποτε ξενόφερτο πρότυπο; Καμία. Όχι μόνο δεν το έχει ανάγκη, αλλά, πολλές φορές, η ξενομανία μας επιφύλαξε πλείστα όσα δεινά. Ο Έλληνας, δίνει εύκολα αξία στο εισαγόμενο, ακόμα και όταν πρόκειται για "μόδες" που τον αποπροσανατολίζουν, ή είναι εντελώς αταίριαστες στο χαρακτήρα του. Όμως, πως ένας λαός, ο οποίος διατείνεται ότι είναι "κληρονόμος" του αρχαίου ελληνικού μεγαλείου, ταυτόχρονα δε και απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, απορρίπτει τις ρίζες του. Είναι απορίας άξιο, πως ο πολιτισμός και η ιστορία που είναι γνωστά και διδάσκονται ακόμα, στα πέρατα του κόσμου, απαξιώνεται με τέτοια ευκολία, στον ίδιο τον τόπο του.

Δεν υποστηρίζω με τα προηγούμενα, καμιά ανάγκη απομόνωσης των Ελλήνων, ούτε φυσικά να αδιαφορήσουν για την εξέλιξη του κόσμου. Άλλωστε, είναι προφανές, πως στο σημερινό κόσμο κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον επιζήμιο. Αναφέρομαι κατά βάση, στα προσδιοριστικά στοιχεία του Έλληνα, στα οποία και οφείλεται η επιβίωση και η συνέχεια του έθνους μέχρι σήμερα. Πρόκειται λοιπόν για τις αξίες, τα ιδανικά, τις πεποιθήσεις και ότι άλλο συναποτελεί την ελληνική κουλτούρα, είναι δε κατά έναν τρόπο εγγεγραμμένο στο dna της φυλής.

Το προηγούμενο, δεν αποτελεί υπερβολή, ούτε αυθαίρετο συμπέρασμα. Εξάλλου, οι αποδείξεις προκύπτουν εύκολα, με μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Πότε και πως οι Έλληνες δημιούργησαν πολιτισμό. Με ποιο σκεπτικό, οργάνωσαν τις πολιτείες τους και ποια ανατροφή έδωσαν στα παιδιά τους, ώστε αυτά να αφήσουν το παγκόσμιο παράδειγμα στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και στις Θερμοπύλες. Μήπως με την ξενομανία, την ηττοπάθεια ή μήπως πάλι με την καλλιέργεια οποιουδήποτε διεθνιστικού, κοσμοπολίτικου ή άλλου υποδείγματος; 

Απαντώ απλά και μονολεκτικά, όχι, στην προηγούμενη ερώτηση. Αντίθετα μάλιστα, οι λιγοστοί και τότε, Έλληνες οργάνωσαν κράτη ισχυρά, στηρίζοντας την επιβίωση του έθνους στη φιλοπατρία, στο πνεύμα της αυτοθυσίας και της πρόταξης του κοινού συμφέροντος έναντι του ατομικού. Οι περίοδοι παρακμής, εξασθένισης και τελικά υποδούλωσης σαφώς και υπήρξαν. Όμως, ακόμα και αυτή η διαπίστωση, έρχεται για να υποστηρίξει τα προηγούμενα.

Συγκεκριμένα, αρκεί να υπενθυμίσω, πως προέκυψαν οι δυσάρεστες αυτές εξελίξεις. Οι βασικοί λόγοι, για την οπισθοδρόμηση, δεν είναι άλλοι από τους «συνήθεις ύποπτους». Φαύλες, διεφθαρμένες και ανίκανες ηγεσίες, εγκατάλειψη του προηγούμενου επιτυχημένου υποδείγματος, χαλάρωση ή εφησυχασμός έναντι της ηθικής έκπτωσης ή των εξωτερικών απειλών. Φυσικά, αν κανείς προσθέσει, την αδυναμία παρακολούθησης των τότε διεθνών εξελίξεων και την αιώνια μάστιγα της διχόνοιας, ολοκληρώνει εν πολλοίς τη συνταγή της ήττας.

Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες όταν στηρίχτηκαν στις δικές τους αξίες, κατόρθωσαν ακόμα και «ξυπόλητοι» να επιτύχουν και στη νεότερη ιστορική εποχή, την εθνεγερσία του 1821. Επιπλέον, τούτο  ισχύει αναλόγως, για τους βαλκανικούς πολέμους και την απόκρουση της πανίσχυρης Ιταλίας το 1940. Κατά συνέπεια, οδηγούμαι στο συμπέρασμα, πως οι αξίες του έθνους, τα ιδανικά και η πίστη στην προγονική παράδοση, έσωσαν τους Έλληνες. Ασφαλώς, ένα ισχυρό κράτος, με καλά προετοιμασμένο στρατό, έχει περισσότερες πιθανότητες. Παρόλα αυτά, είναι προφανής, ο καταλυτικός ρόλος της ελληνικής ψυχής, περισσότερο από κανόνια, καράβια ή αεροπλάνα. Τούτα, άλλοτε ήσαν επαρκή, αλλά τις περισσότερες φορές όχι.

Επομένως, από την εποχή του Περικλή, μέχρι εκείνη του Βενιζέλου, το μέγα όπλο το Έλληνα, υπήρξε η ψυχή του. Κατ’ αναλογία δηλαδή, τόσο ο Μιλτιάδης, όσο και ο Κολοκοτρώνης, ο Θεμιστοκλής, ο Κουντουριώτης και τόσοι άλλοι στρατηγοί και ναύαρχοι, με το ίδιο όπλο κατίσχυσαν των εχθρών. Συνεπώς, κάθε άλλη απόδειξη, περί της αξίας του ελληνικού πνεύματος, καθίσταται περιττή νομίζω. Η ιστορία, δεν είναι παρά η πραγματικότητα του παρελθόντος, η οποία και δίνει το παράδειγμα. Ακόμα και σήμερα λοιπόν, τούτη η αξία, είναι που θα κάνει τη διαφορά για τον Έλληνα.

Αρνούμαι συνεπώς, να συμμεριστώ απόψεις ηττοπαθείς, μοιρολατρικές ή χαλαρές συνειδήσεις. Όλοι μας, είμαστε συνυπεύθυνοι και ικανοί να καταστήσουμε τη χώρα μας εκ νέου, μια ισχυρή και προς μίμηση Ελλάδα. Δεν είναι κανείς μας περιττός, ούτε και έχει δικαίωμα, να «βγάζει την ουρά του απ’ έξω». Είμαι βέβαιος, θα αναφερθώ δε αναλυτικά σε επόμενη ευκαιρία, ότι δηλαδή η Ελλάδα δικαιούται και δύναται να διαπρέψει και πάλι. Οποιαδήποτε αιτίαση, περί μιας «μοίρας» προδιαγεγραμμένης, η οποία θέλει την Ελλάδα μικρή και αδύναμη, είναι εντελώς απαράδεκτη.

Στη συνέχεια, θα παραθέσω κάποιες συνοπτικές σκέψεις μου, αλλά και σκέψεις κάποιων άλλων με αναμφίβολα μεγαλύτερη βαρύτητα, έναντι των δικών μου. Ελπίζω, τέλος, να συμβάλλω θετικά στην ανύψωση του ηθικού και του φρονήματος των Ελλήνων. Με την πίστη πάντα, στη δύναμη της ελληνικής ψυχής και σε ένα νέο κοινό εθνικό όραμα, οι σύγχρονοι Έλληνες, μπορούν να κάνουν το δικό τους θαύμα.

Οι σκέψεις σημαντικών προσωπικοτήτων

Ο μεγάλος και φυσικός, ηγέτης των Ελλήνων Ιωάννης Καποδίστριας, στο λόγο του, όταν έφτασε στην Αίγινα να αναλάβει Κυβερνήτης,είπε μεταξύ άλλων:

"... Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο. Ο θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα…

Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.”

Ορισμένες σκέψεις μου