Βούτυρο ή κανόνια;

12/10/2019

Βούτυρο ή κανόνια;

Ζωτικός χώρος ή Buffer zone, χωρίς πόλεμο δεν επιβάλλονται

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Επειδή τα γεγονότα, φαίνεται να τρέχουν ιλιγγιωδώς, ο διαθέσιμος χρόνος, για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, είναι πολύ περιορισμένος. Στο προηγούμενο άρθρο μου, που αφορούσε τη λεγόμενη ζώνη ασφαλείας (buffer zone) εδώ, σκεφτόμουν ότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον σχεδιασμό του. Μόλις λίγες ώρες αργότερα, ο «πολυχρονεμένος», είχε το «πράσινο φως» εκ μέρους (και του) Τραμπ και σήμερα, είναι επί το έργον στη Συρία.

Φυσικά, αυτό δεν τον εμποδίζει να συνεχίσει, να απειλεί την Ευρώπη άμεσα με μια μεταναστευτική πλημμυρίδα. Επομένως, η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιείται ως άλλη buffer zone, αυτή των βόρειο – Ευρωπαίων.

Με αφορμή, το άρθρο του κ. Καλεντερίδη «Ταγίπ, κάντο όπως ο Χίτλερ και ο Σαντάμ - Οι καθεύδοντες σε Αθήνα και Λευκωσία να ξυπνήσουν επιτέλους, γιατί οι αφέλειες πληρώνονται ακριβά!!!», θέλω σήμερα να επανέλθω στο ζήτημα, υπό άλλη οπτική γωνία. Κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως εύστοχος ο παραλληλισμός Χίτλερ – Ερντογάν, επειδή όπως αποδεικνύεται, η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, έστω και με αναλογίες. Το άρθρο βρίσκεται και στο oxygraph, για όποιον θέλει να το διαβάσει.

Προ του β’ Π.Π. ο Χίτλερ, όπως και σήμερα η Τουρκία, τόνιζε την ανάγκη «ζωτικού χώρου» που είχε η Γερμανία, προς κάθε κατεύθυνση.  Ο Χίτλερ ήταν τότε στριμωγμένος, ως συνέπεια των όρων συνθηκολόγησης του α’ Π.Π. Αλλά και ο Ερντογάν, θεωρείται σήμερα στριμωγμένος, ως συνέπεια της νέο-οθωμανικής του πολιτικής στην περιοχή μας. Κατά τον Χίτλερ, η Γερμανία ήταν πολύ μεγάλη, οι Γερμανοί πολλοί, συνεπώς οι πόροι και τα εδάφη εντός των οποίων περιοριζόταν, ήταν δυσανάλογα λίγα, ασφυκτιούσε.  Κατ’ αναλογία σήμερα, ο Ερντογάν αξιώνει τη γαλάζια πατρίδα, δηλαδή την επικυριαρχία του σε Αιγαίο και Μεσόγειο, ώστε η Τουρκία, με την τόσο μεγάλη της ακτογραμμή, να μην ασφυκτιά.

Παράλληλα, οι οικονομικοί λόγοι (φυσικοί πόροι, υδρογονάνθρακες κτλ) βρίσκονται αναμφίβολα στο σκεπτικό της Τουρκίας, αναλογικά με εκείνο της (τότε) ναζιστικής Γερμανίας. Ο Χίτλερ είχε αποφασίσει, ότι του είναι απαραίτητοι οι σιτοβολώνες της Ουκρανίας για παράδειγμα και ότι έπρεπε να τους «εξασφαλίσει», για την επιβίωση των εκατομμυρίων Γερμανών. Φυσικά, και το πετρέλαιο της τότε ΕΣΣΔ, ήταν κι αυτό "ζωτικής" σημασίας, κατ' αρχήν για την κατίσχυση του Γ' Ράιχ στον πόλεμο, οπωσδήποτε όμως και με στενά οικονομική έννοια. Σήμερα, ο (σύγχρονος Χίτλερ) Ερντογάν, αποφάσισε ότι δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος στην ευρύτερη περιοχή, αν η Τουρκία δε λάβει τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, τσαμπουκά, για την επιβίωση των εκατομμυρίων Τούρκων.

Ταυτόχρονα, ο σουλτάνος εφαρμόζει ακριβώς τις ίδιες πρακτικές, με εκείνες του Χίτλερ, προς εκπλήρωση των σκοπών του. Εξοπλίζεται και προετοιμάζεται, από χρόνια πριν, σκοπεύει δηλαδή, να επιβάλει τις απόψεις του δια των όπλων. Εισβάλει σε ξένα εδάφη και κάνει επίδειξη και προβολή ισχύος, σε ξένες θαλάσσιες ζώνες. Ό,τι δεν του ανήκει, σύμφωνα με το δίκαιο, σκοπεύει να το αποκτήσει με τη στρατιωτική ισχύ. Είναι προφανής και αυταπόδεικτος ο σχεδιασμός του, αυτό που μας λέει ο Τούρκος, αυτό και πράττει. Με άλλα λόγια, εννοεί τα λεγόμενά του και δεν πρόκειται περί φραστικών εξάρσεων ή ασκήσεων επί χάρτου.

Επειδή λοιπόν, είναι θέμα χρόνου, συσχετισμών και συγκυριών, να αυξήσει την πίεση και προς την Ελλάδα με όρους ισχύος, η χώρα μας οφείλει να είναι προετοιμασμένη.  Η επίκληση του δικαίου εκ μέρους μας και τα καλά λόγια εκ μέρους «εταίρων» ή «συμμάχων», προφανώς δεν αρκούν. Είναι ανάγκη και μάλιστα επείγει, η Ελλάδα πρέπει να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις και να μη βρεθεί χαλαρή, όταν θα επέλθει κάποιο «κτύπημα». Τόσο η στρατιωτική προετοιμασία, όσο και η ετοιμότητα και αποφασιστικότητα της ηγεσίας, είναι επιβεβλημένες από χτες, διότι αύριο, μπορεί και να είναι αργά.

Τέλος, έχω την άποψη, ότι πλέον δεν πρόκειται περί (ελληνο – τουρκικού) αγώνα αντοχής. Έχουμε ήδη εισέλθει σε αγώνα ημιαντοχής και ενδέχεται (ίσως και σύντομα), αυτός να μετεξελιχθεί σε αγώνα ταχύτητας. Ας είναι λοιπόν και ο καθένας μας, προετοιμασμένος, διότι η αντίδραση του λαού μας, θα είναι εξίσου καθοριστική με την αποτελεσματικότητα των όπλων, την κρίσιμη ώρα. Ο Έλληνας δεν έχει πιθανότητες επιβίωσης, ως έθνος, χωρίς την ανάκτηση της ίδιας της ελληνικότητάς του. Ξένες αντιλήψεις, νοοτροπίες και ψευτοιδεολογίες, αποτελούν το σαράκι, που κατατρώει το μέλλον μας. Είναι, δε, ρητορικό το ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια» (όταν και εφόσον αυτό τίθεται), διότι βούτυρο, χωρίς κανόνια, απλώς δε θα υπάρχει.