Buffer zone υπό διαμόρφωση, μόνο που βρίσκεται στην Ελλάδα και όχι στη Συρία

6/10/2019

Buffer zone υπό διαμόρφωση, μόνο που βρίσκεται στην Ελλάδα και όχι στη Συρία 

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Ουδέτερη ζώνη (buffer zone) θέλει η Τουρκία στη Συρία και χάριν αυτής εκβιάζει τους πάντες. Η ουδέτερη ζώνη στη βόρεια Συρία έχει πραγματικό σκοπό την αποτροπή δημιουργίας κουρδικού κράτους στην περιοχή αυτή. Επειδή λοιπόν η Τουρκία θεωρεί τη δημιουργία της ως νούμερο ένα ζήτημα ασφάλειας, δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από την αξίωσή της. Η ζώνη αυτή, σύμφωνα με τους Τούρκους, θα γίνει χώρος  «επαναπατρισμού» των προσφύγων, οι οποίοι βρίσκονται κατά πλειοψηφία σε τουρκικό έδαφος. Όμως, όσο η τουρκική απαίτηση δεν ικανοποιείται, η απειλή της προσφυγικής «πλημμυρίδας» προς την Ευρώπη θα εκτοξεύεται όλο και πιο έντονα. Αλλά οι άλλες χώρες της Ευρώπης κείνται μακράν και δεν ανησυχούν ιδιαίτερα, αφού φρόντισαν ήδη να κλείσουν τα σύνορά τους για τους πρόσφυγες. Τελικά, η αλληλεγγύη της ΕΕ πάει περίπατο και η Ελλάδα καθίσταται, εκ των πραγμάτων, ένα είδος «buffer zone» για όλους τους άλλους.

Οι νέο- οθωμανικές βλέψεις για την επικυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή μας είναι προφανείς, αφού εκδηλώνονται πλέον με πράξεις και προς όλα τα «μέτωπα» που έχει ανοίξει η Τουρκία. Προς ευόδωση των σκοπών της, η Άγκυρα φαντασιώνεται και την πρωτοκαθεδρία  στον μουσουλμανικό κόσμο. Επιδιώκει να θέσει σε δεύτερη μοίρα την κρατική κυριαρχία των μουσουλμανικών χωρών της ευρύτερης περιοχής. Όλοι οι μουσουλμάνοι, ανεξαρτήτως εθνότητας και κουλτούρας, να ενωθούν υπό τον «σουλτάνο» επί τη βάσει του κοινού θρησκεύματος. Με άλλα λόγια, στοχεύει στη δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους (χαλιφάτου), το οποίο θα εκτείνεται σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες και θα διοικείται επί της ουσίας από τον Ερντογάν. 

Αλλά ας μην προσωποποιούμε το ζήτημα, διότι είναι πολύ πιθανό οι τουρκικές επιδιώξεις να συνεχιστούν και μετά τον Ερντογάν. Επομένως, δεν έχει σημασία ποιος είναι ο Τούρκος πρόεδρος ή σουλτάνος ή χαλίφης ή μέγας βεζίρης. Διατηρείται όμως το ενδιαφέρον για τις συγκεκριμένες πολιτικές, εφόσον οι επιπτώσεις τους δεν θα είναι καθαρά μουσουλμανικό θέμα, αλλά αφορούν όλες τις χώρες της περιοχής. Ειδικότερα και προς το παρόν, η Τουρκία έχει σκοπό να αποδείξει εμπράκτως ότι αποτελεί τον φυσικό προστάτη κάθε μουσουλμάνου. Αναμφίβολα όμως, ο ρόλος του ηγέτη είναι εκείνος που επιφυλάσσει στον εαυτό της για το μέλλον. Πάντως, κατ’ αρχήν επιχειρεί να καθιερωθεί ως η μόνη ικανή προστάτιδα δύναμη, έναντι κάθε απειλής (πραγματικής ή μη) στη συνείδηση κάθε «πιστού», καθώς και στη διεθνή κοινή γνώμη.

Τούτων δοθέντων, δεν εκπλήσσεται κανείς από την πολιτική ανοικτών συνόρων, την οποία εφαρμόζει η Τουρκία έναντι των όπου γης μουσουλμάνων. Η ανοιχτή πρόσκληση προς όλους τους μουσουλμάνους «αδελφούς», είναι αυταπόδεικτη εκ της αθρόας συγκέντρωσης πολλών εκατομμυρίων εξ αυτών, με προέλευση πλείστες εκ των χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Οποιοσδήποτε έχει, ή θεωρεί ο ίδιος ότι έχει «πρόβλημα» στη χώρα του, έχει τη λύση της φυγής στην Τουρκία ως μια εναλλακτική. Δεν ενδιαφέρει ποιο είναι το «πρόβλημα», η Τουρκία είναι εκεί, παρούσα για να δώσει χείρα βοηθείας σε κάθε μουσουλμάνο. Φυσικά, στην πράξη, ούτε οι Τούρκοι, αλλά ούτε και οι ίδιοι οι «προσκεκλημένοι» επιθυμούν την παραμονή τους στο τουρκικό έδαφος.

Η μεν χώρα υποδοχής, με το προσωπείο του προστάτη, στοχεύει να τους εκμεταλλευτεί, δηλαδή να τους χρησιμοποιήσει ως όπλο σε ένα είδος υβριδικού πολέμου. Αντίπαλος της Τουρκίας σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο, είναι η δύση στο σύνολό της, αλλά το «μέτωπο των επιχειρήσεων» είναι η Ελλάδα. Η χώρα μας, ειδικότερα δε τα γνωστά και συγκεκριμένα νησιά μας στο ανατολικό Αιγαίο, αποτελούν το «προκεχωρημένο φυλάκιο» της δύσης. Η Τουρκία δεν είναι παρά μια χώρα transit, το τελευταίο βήμα κάθε Ασιάτη ή Αφρικανού, πριν την Ευρώπη. Αλλά είναι η Ευρώπη σε θέση να υποδεχτεί όλους αυτούς τους πληθυσμούς; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική και τη γνωρίζουν τόσο οι Ευρωπαίοι, όσο και οι Τούρκοι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν αναφέρεται σε «πρόσφυγες», αλλά ως απειλή πλημμυρίδας, με την οποία θα καταπνίξει την Ευρώπη συνολικά. Αν δεν του κάνουν τα χατίρια, τότε και εκείνος «πνίγει» την Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η πρώτη χώρα που κινδυνεύει είναι η Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, οι ίδιοι οι φιλοξενούμενοι στην Τουρκία, δεν έφτασαν μέχρι εκεί για να μείνουν. Καθένας τους, απαρνείται εύκολα τη «φιλόξενη» και «στοργική» αγκαλιά του χαλίφη, διότι ο πραγματικός του προορισμός είναι η Ευρώπη.  Αλλά οι ενδιαφερόμενοι ολοένα και πληθαίνουν, προστίθενται και άλλοι στα ήδη υπάρχοντα εκατομμύρια, οι οποίοι και συνωστίζονται περιμένοντας την ευκαιρία τους. Όμως, ο χρόνος αναμονής δεν εξαρτάται από τους ίδιους. Πρέπει πρώτα και οπωσδήποτε, να ικανοποιήσουν οικονομικά τους Τούρκους ή/και άλλους λαθροδιακινητές. Επιπλέον, πρέπει ο ίδιος ο σουλτάνος να «ανοίξει τις στρόφιγγες», ώστε ο ρυθμός «εμφάνισης ευκαιριών» να αυξηθεί. Επομένως, σουλτάνος και σύγχρονοι δουλέμποροι βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, ελέγχοντας απολύτως την όλη διαδικασία. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο, οι φερόμενοι ως διακινητές, αλλά και ένας αριθμός «προσφύγων», να είναι Τούρκοι πράκτορες ή παρακρατικοί, ή οτιδήποτε άλλο.

Όλα τα προηγούμενα, δεν έχουν σκοπό να αναιρέσουν την πραγματικότητα. Η παρουσία μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων στο τουρκικό έδαφος, οι οποίες έφτασαν ως εκεί επειδή πράγματι αντιμετώπιζαν κίνδυνο ή ανάγκη, δεν αναιρείται. Εκείνο που θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να διαφοροποιηθεί είναι η μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Έτσι, είτε πρόκειται για πρόσφυγες εξ αιτίας πολεμικών συγκρούσεων, είτε ακόμα και για οικονομικούς μετανάστες που αδυνατούν να επιβιώσουν στην πατρίδα τους, είναι αναγκαίο να θεωρηθούν υπό ένα διπλό πρίσμα. Τόσο του ανθρωπιστικά αναγκαίου, όσο και του πολιτικά εφικτού. Ποιος θα διαφωνήσει ως προς την προσφυγική έκρηξη, εκατομμυρίων ανθρώπων, η οποία δημιουργήθηκε από τον πολυετή πόλεμο στη Συρία, στη Λιβύη ή και αλλού; Παράλληλα όμως, δεν μπορεί να εθελοτυφλούμε, να πιστεύουμε δηλαδή ότι μπορεί μια ήδη καθημαγμένη από την οικονομική κρίση Ελλάδα, είναι σε θέση να υποδεχτεί έστω και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς.

Πάντως,  ιδιαίτερα οι Σύριοι πρόσφυγες, έχουν μια ειδικότερη σχέση με το σημερινό θέμα μας. Αυτό, δε, συμβαίνει διότι οι συγκεκριμένοι τυγχάνουν μιας ιδιότυπης, διπλής εκμετάλλευσης εκ μέρους του νέο-οθωμανικού καθεστώτος. Από τη μια πλευρά, τάσσονται ως απειλή ανθρώπινης «πλημμυρίδας»  έναντι της Ευρώπης. Από την άλλη όμως, σε περίπτωση ευόδωσης του τουρκικού σχεδιασμού για την ουδέτερη ζώνη στη Συρία, θα χρησιμοποιηθούν ως «ασπίδα» της Τουρκίας, έναντι των Κούρδων. Με άλλες λέξεις, οι άνθρωποι αυτοί είναι κυριολεκτικά υποχείρια των τουρκικών ορέξεων, ένεκα της διάλυσης της πατρίδας και των εστιών τους. Ετούτη λοιπόν η ανθρώπινη δυστυχία και η έσχατη ανάγκη, γίνεται αντικείμενο στυγνής πολιτικής εκμετάλλευσης εκ μέρους της Τουρκίας. Με το σκεπτικό της γείτονος, η δύση οφείλει να συναινέσει,  αν όχι και να πληρώσει, για την πραγματοποίηση του τουρκικού σχεδιασμού, εντός της επικράτειας μιας άλλης χώρας, της Συρίας.

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, η Τουρκία επιδιώκει να απομακρύνει τον κατ’ εκείνη κουρδικό κίνδυνο, από τα σύνορά της με τη Συρία. Ο σχεδιασμός αφενός περιλαμβάνει την «τοποθέτηση» - «επαναπατρισμό» Σύρων προσφύγων σε τόπο που θα υποδείξει η Τουρκία, στην επικράτεια άλλου κράτους (Συρίας). Αφετέρου, η Τουρκία θα επιδιώξει τον έλεγχο της συγκεκριμένης περιοχής στη βόρεια Συρία, για λόγους δικής της ασφάλειας. Ως εκ τούτου, θα έχει όλη την άνεση να προβεί σε ένα νέο εποικισμό (τύπου ανάλογου με εκείνου της κατεχόμενης Κύπρου) και να εγκαταστήσει ανάμεσα στους πρόσφυγες, τους φίλα προσκείμενους  προς την ίδια τζιχαντιστές, καθιστώντας την ουδέτερη ζώνη, ένα είδος «αυλής» της. Έτσι θα έχει πολλαπλά οφέλη, διότι η επίμαχη περιοχή, έχει και ενεργειακό ενδιαφέρον. Παράλληλα, «βαφτίζει» όποιον μουσουλμάνο καταφθάνει στο έδαφός της σε «πρόσφυγα», ώστε να τον χρησιμοποιήσει έναντι της δύσης κατά το δοκούν και σε χρόνο δικής της επιλογής.

Τέλος, αν οι «εταίροι» μας στη ΕΕ είχαν ίχνος ανθρωπισμού, θα αναλάμβαναν τις (μεγαλύτερες σε σχέση με την Ελλάδα) ευθύνες που τους αναλογούν. Θα μπορούσε κάθε χώρα της Ευρώπης να υποδεχτεί έναν αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι πράγματι έχουν ανάγκη βοήθειας, ανάλογα με το μέγεθος και την οικονομική κατάσταση καθεμιάς. Υπό την προϋπόθεση, μιας οργανωμένης και συντονισμένης σε ευρωπαϊκό επίπεδο δράσης, η ταυτοποίηση θα γινόταν στο τουρκικό έδαφος και οι πρόσφυγες θα μεταφέρονταν με ασφάλεια στην Ευρώπη.

Είναι όμως προφανές πως δεν υπάρχει καμιά διάθεση, εκ μέρους των Ευρωπαίων, για μια τέτοιου είδους πολιτική. Αντίθετα, «καλοπιάνουν» τον αδηφάγο γείτονά μας με αρκετά δις ευρώ και προσποιούνται πως δεν αντιλαμβάνονται τον σχεδιασμό του. Στον αντίποδα, η Ελλάδα «οφείλει» να υφίσταται τις συνέπειες του πολιτικού διαγκωνισμού, γερμανικής ΕΕ – Τουρκίας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν η Ελλάδα έχει, εκτός των άλλων, και ειδικούς λόγους ασφάλειας οι οποίοι την υποχρεώνουν να είναι επιφυλακτική στην αθρόα εισβολή πληθυσμών από την Τουρκία. Το να μας δίνουν «καθρεφτάκια» ως βοήθεια,  δεν αντισταθμίζει τον κίνδυνο που προκαλείται για την ασφάλεια της χώρας. Ταυτόχρονα βέβαια, οι ίδιοι «εταίροι», με την ιδιότητα των δανειστών, απαιτούν περικοπές στις αμυντικές μας δαπάνες.

Καθένας λοιπόν ας κοιτάζει το συμφέρον της δικής του χώρας, χωρίς παραμύθια περί αλληλεγγύης και άλλες μεγαλοστομίες. Εξάλλου, οι «εταίροι» μας το δηλώνουν εν τοις πράγμασι: «Αντί η buffer zone να γίνει στη Συρία προς όφελος της Τουρκίας, προτιμούμε να γίνει στην Ελλάδα, προς όφελος ημών των πλουσίων και ανθρωπιστών Βόρειο- Ευρωπαίων».  Ας ελπίσουμε μόνο, το ελληνικό κράτος να μην έχει καταλυθεί ακόμη, ώστε να τους δώσει την κατάλληλη απάντηση.