Ελλάδα: Παραλάβαμε χώρα, ας μην παραδώσουμε χώρο

19/9/2019

Ελλάδα: Παραλάβαμε χώρα, ας μην παραδώσουμε χώρο

Δημήτρης Αποστολόπουλος

Οι σημερινοί Έλληνες, παραλάβαμε από την προηγούμενη γενιά μια χώρα, την Ελλάδα μας. Η παραλαβή αφορούσε ένα κράτος, με πολλές αδυναμίες μεν, αλλά με αναγνωρισμένα σύνορα και δικαιώματα. Πάντως, μαζί με το απρόσωπο κράτος, εξ αντικειμένου, παραλάβαμε και όλο το αιματοβαμμένο ιστορικό της δημιουργίας του. Επομένως, ταυτόχρονα με την παραλαβή της χώρας, έχουμε αναλάβει και μια ιστορική ευθύνη. Να παραδώσουμε δηλαδή, στην επόμενη γενιά, ακριβώς ό,τι παραλάβαμε και πάντως τίποτε λιγότερο από αυτό. Όμως, δεν είναι αυτονόητο αν αυτό θα επιτευχθεί, διότι δεν προκύπτει αυτόματα, αλλά απαιτεί εγρήγορση. Αν τη διαθέτουμε, θα κάνουμε τουλάχιστον ό,τι μπορούμε προς εκπλήρωση του χρέους μας. Διαφορετικά, αντί ανεξάρτητης χώρας, ενδέχεται να παραδώσουμε απλώς ένα χώρο, προς εκμετάλλευση από ξένα συμφέροντα.

Η ιστορία της χώρας, δεν είναι απρόσωπη ούτε αόριστη, έστω κι αν σήμερα πιθανόν και να φαντάζει ως τέτοια στην αντίληψη του σύγχρονου Έλληνα. Αντιθέτως, η ιστορία βρίθει αναφορών σε πρόσωπα, ανθρώπων δηλαδή με ονοματεπώνυμο, οι οποίοι και αγωνίστηκαν μέχρις εσχάτων, για να γίνει η Ελλάδα χώρα ανεξάρτητη. Αλλά και όσοι, ήρωες ή θύματα ή αντιστεκόμενοι, δεν αναφέρονται ονομαστικά στην ιστορία, δε σημαίνει πως προσέφεραν λιγότερα. Είναι όλοι εκείνοι, οι «άγνωστοι στρατιώτες», που πότισαν με το αίμα τους το χώμα και τη θάλασσα της Ελλάδας. Σε αυτούς χρωστάμε τη σημερινή μας ανεξαρτησία και έναντι εκείνων έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να τη διατηρήσουμε.

Δεν παριστάνω τον υπερπατριώτη ούτε και ισχυρίζομαι ότι διαθέτω μεγαλύτερη ευαισθησία ή συναίσθηση της ευθύνης από οποιονδήποτε άλλον Έλληνα. Άλλωστε, μου φαίνεται και εύλογο ως ένα βαθμό, μια γενιά που γεννήθηκε ελεύθερη και ευτύχησε να ζήσει σε καιρούς ειρήνης να θεωρεί ετούτα τα αγαθά ως δεδομένα. Λέω όμως, ως ένα βαθμό, διότι τα πράγματα δεν έχουν έτσι και μπορεί να πάρουν άσχημη τροπή, αν δεν προσέξουμε. Αν πάλι φαίνεται αυτό ως υπερβολή σε κάποιον, τότε δεν έχει παρά να αναλογιστεί το εξής απλό. Ποια άλλη χώρα της Ευρώπης δέχεται ευθέως αμφισβητήσεις και απειλές από άλλο κράτος; Μάλλον καμία, μόνο ο ελληνισμός, Ελλάδα και Κύπρος, έχουν αυτό το ατυχές «προνόμιο».

Πολλοί θα πουν, τι μας λες τώρα, εδώ δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Η καθημερινότητα είναι εξαντλητική και φορτωμένη ήδη με πολύ άγχος. Πού καιρός για να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοια θέματα; Άλλοι πάλι μπορεί να σκέφτονται πως όλα έχουν καλώς, απλά και μόνο διότι «όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους» τα περνούν μια χαρά. Δεν τους λείπει τίποτε, άρα ποιος ο λόγος να ασχοληθούν με δυσάρεστα ενδεχόμενα; Παρόμοια, θα υπάρχουν και άλλοι που δεν ασχολούνται, από άποψη ή ιδεολογία. Κατά τη γνώμη τους, όλα αυτά είναι απλώς για να φοβίζουν τον κόσμο ή καθορισμένα από ξένες δυνάμεις και δεν υπάρχει κανένα θέμα κινδύνου για τη χώρα. Το μόνο που έχει σημασία, είναι να κάνουμε μπίζνες, να αυξηθεί το εισόδημα και να μιμούμαστε τον ξένο τρόπο σκέψης. Δε λέω για τον τρόπο ζωής, εσκεμμένα, διότι τότε θα έπρεπε να αναφέρομαι και στον εαυτό μου.

Δεν έχω πρόθεση να κατηγορήσω κανέναν απλό πολίτη συν-Έλληνα. Άλλωστε, η κύρια ευθύνη είναι πρωτίστως πολιτική και, επομένως, ανήκει στην εκάστοτε κυβέρνηση. Λέω μόνο στους συμπολίτες μου, ως ενώπιος ενωπίω σε μια φιλική συζήτηση, δύο σκέψεις μου. Πρώτον, ότι θα υπήρχε μια πιο στέρεη βάση στο σκεπτικό τους, αν ζούσαμε στο Λουξεμβούργο, το Βέλγιο ή την Ολλανδία, όμως στην Ελλάδα, δυστυχώς για μας, ο κίνδυνος είναι προ των πυλών. Δεύτερον, θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν αμφισβητούνταν, ή απειλούνταν με απώλεια η προσωπική τους περιουσία; Με άλλα λόγια, ως προς το πρώτο, αν ήμασταν κάπου στην κεντρική Ευρώπη, δε θα διαφωνούσα με το σκεπτικό τους. Ως προς το δεύτερο, δε, κατά τη γνώμη μου, είναι το ίδιο και χειρότερο το να μπαίνει άλλη χώρα εκεί όπου η χώρα μου έχει κυριαρχικά δικαιώματα, με το να μπει ο κλέφτης στο σπίτι μου.

Εφόσον λοιπόν, ο Αττίλας-3 βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κύπρο, μόνο που αυτή τη φορά παραβιάζει το θαλάσσιο χώρο ή δικαιώματα και όχι έδαφος, πώς θα πούμε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος; Η Κύπρος δεν είναι για την Ελλάδα ένα οποιοδήποτε άλλο ανεξάρτητο κράτος. Ανεξάρτητη μεν, αλλά είναι κράτος αδελφό, είναι η κόρη της μητέρας Ελλάδας. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη, δηλαδή έχει, όχι μόνο την ηθική υποχρέωση, αλλά και το δικαίωμα να μιλήσει και να αντιδράσει στη νέα εισβολή. Παράλληλα όμως, η Ελλάδα έχει και συμφέρον να προασπίσει τα δικαιώματα και την ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αποτελεί και τη μοναδική, νόμιμη κρατική οντότητα επί της νήσου. Αν η Κύπρος, με τη δημιουργία νέων τετελεσμένων, απολέσει δικαιώματα ή θαλάσσιο χώρο, προς όφελος της Τουρκίας, τότε και η Ελλάδα χάνει τη δυνατότητα πρόσβασης στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτή την περίπτωση, οι σημερινοί Έλληνες δεν θα έχουν πράξει το καθήκον τους, αφού θα παραδώσουν στην επόμενη γενιά, μια πιο αδύναμη πατρίδα από εκείνη που παρέλαβαν.

Αλλά και η ίδια η ελλαδική επικράτεια απειλείται. Ο παμπόνηρος ή κουτοπόνηρος, ανατολίτης γείτονας, στέλνει πρώτα κάποιο ωκεανογραφικό πλοίο, το οποίο δεν παραβιάζει δικαιώματα ή τους διεθνείς κανόνες. Όμως, ο Τούρκος έχει τη συνήθεια να μας λέει εκ των προτέρων τις βλέψεις και τις επιδιώξεις του. Θα στείλει κατόπιν άλλο καράβι, αλλά αυτό θα κάνει έρευνα για υδρογονάνθρακες εντός της θάλασσας, όπου θα έπρεπε ήδη να έχει ανακηρυχτεί η ελληνική ΑΟΖ. Αργότερα, εφόσον δεν υπάρχει αντίδραση εκ μέρους μας, θα στείλει ένα τρίτο, αυτή τη φορά για να κάνει γεώτρηση κοκ. Εξάλλου, και στην Κυπριακή θάλασσα το ίδιο έπραξε, με αυτή τη σειρά. Μας «δοκίμασε» πρώτα και κατόπιν έβαλε χέρι (γεωτρύπανο), εφόσον η ελληνική αντίδραση υπήρξε υποτονική. Πόσες φορές πρέπει να μας επαναλάβουν τις (παγκοσμίως πρωτότυπες) απόψεις τους, ότι δήθεν τα νησιά μας δεν έχουν δικαιώματα, ώστε να αντιληφθούμε πού το πάνε;

Αλλά, οι τελευταίες φράσεις μου είναι μελλοντολογίες και δεν θα παραστήσω εδώ την Πυθία. Τα θεωρώ ως πιθανά ενδεχόμενα, με βάση την προηγούμενη εμπειρία μας απ’ τον συγκεκριμένο γείτονα, πιθανά και όχι βέβαια. Άλλωστε, η τουρκική δράση θα εξαρτηθεί, εκτός της δικής της βούλησης, τόσο από κέρδη και απώλειες στα άλλα «μέτωπα» που διατηρεί ανοικτά, όσο και από τη δική μας στάση, σε ό,τι μας αφορά. Ο Τούρκος πρέπει να πεισθεί από εμάς τους ίδιους, ώστε να μην επιχειρήσει να πραγματοποιήσει τις απειλές του. Το έργο αυτό είναι καθαρά θέμα της Ελλάδας, και μη μου πει κανείς για διαμαρτυρίες στην ΕΕ και άλλα παρόμοια, διότι η φλυαρία  δεν πρόκειται να αναχαιτίσει τα σχέδια του άρπαγος. Στην πράξη, λοιπόν, τι παράγει αποτέλεσμα; Οι διακοινώσεις της ΕΕ, έστω και σε αυστηρό ύφος ή μήπως η προειδοποίηση λήψης μέτρων εκ μέρους της; Την ίδια ώρα που το τουρκικό τρυπάνι θα προσεγγίζει το βυθό της ελληνικής θάλασσας εμείς θα φλυαρούμε; Μα αυτό θα το κάνουν οι «εταίροι» μας, της γερμανικής Ε.Ε. Εμείς, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, θα περιμένουμε αποτέλεσμα εκ της ευρωπαϊκής πολυλογίας; Αν το κάνουμε, ας γνωρίζουμε από τώρα ότι αυτή θα έχει ως στόχο να μας αποκοιμίσει, να κερδίσει χρόνο προς όφελος της Τουρκίας, εν τέλει, δε, να βρεθούμε προ νέων τετελεσμένων.

Μόνο εμείς, οι ίδιοι, είμαστε υπεύθυνοι για τη χώρα μας. Οι Γερμανοί ή και όλοι οι άλλοι «εταίροι», δεν έχουν κανένα πρόβλημα να «εξυπηρετήσουν» την Τουρκία. Αν η τελευταία, επεκταθεί στα ελληνικά ύδατα, δεν είναι πρόβλημα για τις μπίζνες της Ε.Ε. Είναι πρόβλημα, καθαρά, δικό μας. Εμείς θα βρεθούμε ξαφνικά σε μια χώρα συρρικνωμένη και πιο φτωχή, έναντι εκείνης που παραλάβαμε από τους προγόνους μας. Τα δικά μας παιδιά θα παλεύουν, μάταια, να βρουν διέξοδο και να επιβιώσουν στη χώρα τους. Οι εταίροι και προστάτες της Τουρκίας (Ε.Ε. και άλλοι) μάλλον κέρδος θα έχουν. Δεν τους πειράζει καθόλου, αν οι εργάτες στις τουρκικές γεωτρήσεις θα είναι Τούρκοι, Πακιστανοί, Αφγανοί ή Σομαλοί. Αρκεί, να μειωθεί το κόστος εργασίας αρκετά, ώστε οι μπίζνες να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Άλλωστε, δεν είναι εύκολο να χαλάσει κάποιος από αυτούς τους «εταίρους»  μας το χατίρι της Τουρκίας για πολλούς λόγους. Το πρόβλημα θα είναι αποκλειστικά δικό μας, διότι θα γίνονται οι μπίζνες με το δικό μας πλούτο και χωρίς κανένα δικό μας όφελος.

Φυσικά, αν το επιτρέψουμε, ο Τούρκος δεν θα πει όχι και δε θα σταματήσει στο ανατολικό Αιγαίο. Θα φτάσει και στη Μύκονο, και στην Εύβοια, και στην Κρήτη, μπορεί και στην Κέρκυρα. Αρκεί η εκάστοτε περιοχή να παρουσιάζει ενδιαφέρον για μπίζνες. Εξυπακούεται και είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο σκέψης εκ μέρους μας, θα αποφύγουμε τον πόλεμο. Θα έχουμε ειρήνη και φυσικά την ησυχία μας και τη θαλπωρή του σπιτιού του ο καθένας μας. Αυτά είναι τα ζητούμενα στο σημερινό, σύγχρονο κόσμο και δεν μπορεί οι Έλληνες, ως γνήσιοι Ευρωπαίοι, να χαλάσουμε τη σειρά των εξελιγμένων «εταίρων» μας. Πάντως, ας αναλογιστεί ο καθένας μας, για πόσο μπορεί να κρατήσει τέτοιου είδους «ησυχία» και «θαλπωρή» και ύπνος βαθύς, κι αδιατάρακτος. Διότι, είναι αποδεδειγμένο, ότι όταν ο άνθρωπος πεινάει ή χάνει την ελευθερία του, αντιδρά πολύ έντονα μάλλον παρά επαναπαύεται στην ησυχία του.   

  

Είναι λοιπόν προφανές, αν η χώρα μας γίνει απλά ένας χώρος, ο οποίος θα είναι διαθέσιμος σε όλους, για να κάνουν τις μπίζνες τους, θα ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα του Τούρκου. Δεν έχει σημασία η εθνικότητα, εξάλλου το κεφάλαιο είναι υπερεθνικό, υπάρχει ήδη ελεύθερη διακίνηση, τόσο σε αυτό όσο και σε οποιονδήποτε επιθυμεί να εισέλθει στην Ελλάδα, ώστε να προσφέρει φτηνή εργασία, αρκεί να δηλώνει πρόσφυγας και κατατρεγμένος. Με άλλα λόγια, το «εργατικό δυναμικό» συγκεντρώνεται σιγά-σιγά εντός του τόπου της μελλοντικής εργασίας του και απομένει μόνο ένα να γίνει. Τα ψάρια, στα οποία και ανήκει το Αιγαίο, να παραχωρήσουν άδεια εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Τουρκία ή και σε άλλους ενδιαφερόμενους. Ανάλογες καταστάσεις θα συναντήσουμε οπωσδήποτε και για όποια άλλη μορφή πλούτου, με κυριότερη εξ αυτών τους ίδιους τους Έλληνες.

Οπωσδήποτε, δεν επιθυμούμε τον πόλεμο, αν αυτός τίθεται ως γενικό ερώτημα, αλλά και εφόσον διαθέτουμε και τους εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης. Επιπλέον, είναι σαφές ότι η αποτροπή, δηλαδή η ισχυροποίηση της χώρας και η εκπεφρασμένη αποφασιστικότητά της, είναι το πρώτο μέλημα, και όχι ο πόλεμος. Όμως, η χώρα μας, φαίνεται να «χωλαίνει» επί της παρούσης, κρίσιμης κατάστασης, ιδίως σε πειθώ περί της αποφασιστικότητάς της. Τελικά λοιπόν, εγώ τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά; Εύλογη η απορία για τον καθένα μας. Φυσικά, δεν πρόκειται οι απλοί εμείς πολίτες να διαμορφώσουμε ή να ασκήσουμε την εξωτερική πολιτική της χώρας. Είναι άλλοι υπεύθυνοι και ταγμένοι προς αυτόν, τον ιερό, σκοπό.  Εκείνοι ας αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και τις πρωτοβουλίες που επιβάλλονται. Εμείς, οι απλοί πολίτες, θα αναλάβουμε τις δικές μας και θα περιοριστούμε στη «σπορά».

Θα ενσπείρουμε τον λόγο, δηλαδή τη λογική, αρχής γινομένης από τα ίδια τα παιδιά μας. Θα καταστήσουμε σε αυτά σαφές, κάτι πολύ απλό. Καλή η καλοπέραση, οι έγνοιες της καθημερινότητας και της οικονομικής προκοπής, και της μόρφωσης, και τόσα άλλα, που καταπιάνεται ο άνθρωπος σε καιρό ειρήνης. Όμως, δεν επιτρέπεται η αδιαφορία για το κοινό μας σπίτι, τη μητέρα πατρίδα και την διατήρηση της ανεξαρτησίας της. Δεν επιτρέπεται η υπερβολική μαλθακότητα και ο εφησυχασμός, απλά και μόνο επειδή είμαστε Ευρωπαίοι, αναμένοντας να φροντίσουν άλλοι για μας. Προσωπικά πάντως, θεωρώ πως αν εξελιχτεί το μέλλον όπως περιγράφεται παραπάνω, το μόνο μας έγκλημα, για το οποίο και θα μας αξίζουν τα δεινά μας, θα είναι η έλλειψη εγρήγορσης και ενδιαφέροντος. Το αποτέλεσμα θα είναι μια ζοφερή πραγματικότητα, την οποία και θα είναι αργά για να την αντιστρέψουμε. Θα βλέπουμε τους άλλους, εξελιγμένους και μη, σύγχρονους λαούς να διατηρούν ή να πασχίζουν να προφυλάξουν σύνορα και ανεξαρτησία, και μόνο την ένδοξη Ελλάδα να έχει απώλειες. Αυτό, αν συμβαίνει και χωρίς αντίσταση, είναι το πιο βαρύ έγκλημα που θα μπορούσαμε να διαπράξουμε.

Αφού λοιπόν, ο Έλληνας δεν αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με τον συμπαθή  Λουξεμβούργιο συν-Ευρωπαίο, ας μην σκέφτεται, ακριβώς, το ίδιο με εκείνον. Ας μην αφήσουμε τους εαυτούς μας και τη νέα γενιά, στον εφησυχασμό της ομογενοποιημένης, παγκόσμιας, «κοινότητας». Όλοι ίδιοι δεν είμαστε, διότι έχουμε διαφορετικές ιστορικές καταβολές και εξίσου διαφορετικές παρούσες ανάγκες. Μίλα Έλληνα, κάνε τη σπορά παντού, σε μεγάλους και μικρότερους,  ομοεθνείς και ξένους, αυτό είναι το χρέος και η ευθύνη που σου αναλογεί. Κάνε σήμερα τη σπορά, για να θερίσεις αύριο και να παραδόσεις την Ελλάδα αλώβητη, όπως την παρέλαβες. Τέλος επειδή όσο πιο σοβαρό το θέμα, τόσο λιγότερα και τα λόγια που απαιτούνται, κάνε βίο σου και πες και στην επόμενη γενιά, τούτο μόνο:

«ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι».   

 (από τον όρκο του εφήβου στην αρχαία Αθήνα, όταν εκείνος ενηλικιωνόταν και η πατρίδα του εμπιστευόταν τα όπλα της).